اثربخشی آموزش رویکرد وجودی به شیوه گروهی بر فرسودگی شغلی کارمندان بهزیستی شهر شیراز

چکیده هدف از انجام پژوهش حاضر تبیین اثربخشی رویکرد وجودی به شیوه گروهی بر فرسودگی شغلی کارمندان بهزیستی شهر شیراز بوده است. به لحاظ ماهیت و اهداف، این پژوهش یک تحقیق نیمه تجربی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه گواه بوده است. جامعه آماری این پژوهش کارمندان بهزیستی شهر شیراز بوده است. در این پژوهش نمونه آماری با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شده است به این ترتیب که ابتدا پرسشنامه فرسودگی شغلی بین کارمندان توزیع و سپس از کسانی که نمره بالایی کسب کرده بودند به تصادف 40 نفر انتخاب شدند و مجددا به طور تصادفی در دو گروه آزمایشی و گروه گواه (20 نفر آزمایش و 20 نفر کنترل) قرار گرفته اند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه های پرسشنامه فرسودگی شغلی مسلش یا mbi استفاده شده است که روایی و پایایی آن مورد تأیید قرار گرفته است. تجزیه و تحلیل اطلاعات حاصل از پرسش نامه ها در دو سطح آمار توصیفی و استنباطی انجام شده است. در سطح آمار توصیفی از آماره هایی نظیر فراوانی، درصد، میانگین و انحراف معیار استفاده شده است. در سطح آمار استنباطی از آزمون تحلیل کواریانس استفاده شده است. نتایج پژوهش نتایج نشان داد که رویکرد وجودی به شیوه گروهی بر فرسودگی شغلی و ابعاد آن خستگی عاطفی، مسخ شخصیتی و بدبینی و احساس بی فایده بودن و ناکارآمد موثر بوده و آن را کاهش داده است. کلیدواژه: رویکرد وجودی، فرسودگی شغلی، خستگی عاطفی، بدبینی و مسخ شخصیت، احساس بی فایده بودن و ناکارآمدی